miércoles, 3 de octubre de 2012

A despropósito de las palabras

Full Fathom Five, 1947. Jackson Pollock


Tú me preguntas y yo te respondo.

A lo que en realidad y decididamente aspiro es a desconocerte por siempre. No como a esas palabras que se acaban vaciando o de nada se llenan, paladeadas una primera vez rebosantes de sentido, rendidas a un sabor que las enarbola con opulencia... y se pierden.

Me vuelves a preguntar y te respondo que ojalá no te conozca nunca y sigas así, encarnada en todo, encarnada en nada, sin convertirte en un corsé que anudar y desanudar y anudar de nuevo según el viento sople hasta hacerlo sobrevivir a un cuerpo significado al que oprimir.

Pero insistes y yo te explico que quisiera desconocerte por siempre, sin presunciones que en pelotón se ciernan sobre mis ojos mientras yo, cegado, las escupo por mi acomodada boca, apoltronado en mi viejo y suntuoso sillón, condenándolo todo a quebrarse de puro ridículo.

Y me preguntas de nuevo y yo te digo que ojalá no te conozca y nunca reverberes como democracia en una garganta, ni te conformes con que te escriba en perfecta caligrafía como cuando se dicta pueblo sobre un papel para que otro, un cualquiera, mismamente incluso yo, pase página como si tal cosa.

Y te digo además que quiero desconocerte y me he prohibido completarte como si sólo fueses una más de esas grandilocuentes palabras sin nada. Anhelo saber sólo que la forma se esconde tras el nombre y que el nombre no es más que una botella sedienta bebiendo de boca en boca.

Ojalá no te conozca nunca.
Ojalá pudiese desconocerte por siempre.

Y ya no me preguntas nada.
Creative Commons License
obra de 13libras està subjecta a una llicència de Reconeixement-Sense obres derivades 3.0 Espanya de Creative Commons Creat a partir d'una obra disponible a 13libras.blogspot.com